Օր, որը տոն դարձավ ....

 Ա՜յ քեզ հագեցած օր …. Որտեղի՞ց սկսեմ, դա էլ չգիտեմ: Ինչպես գիտեք՝ կրթահամալիրում «Կարդում ենք» նախագիծն է մեկնարկել, հենց այս նախագծի շրջանակներում էլ որոշեցինք գնալ Չարենցի կամարի մոտ արտասանել Չարենց և մի ամբողջ օր «չարենցոտվել»: Մեր՝ դեպի Չարենցի կամար  ճամփորդությունը վերածվեց  կանգառներով և անակնկալներով լի ուղևորության: Առաջին կանգառը եղավ Գեղարդում: Այնտեղ քայլելուց, մոմավառությունից և եկեղեցու ջրով (ասում են այդ ջուրը բուժող է) լվացվելուց հետո  կրկին տեղավորվեցինք մեքենայում՝ շարժվելու  Չարենցի հետքերով: Հասանք այնտեղ, ուր «Ես իմ անուշ Հայաստանի» արտասանելու համար էինք շտապում: Իհարկե, ասում ենք արտասանել, բայց ի՞նչ Սեբաստացի, որ, Չարենցի մոտ  հասնելով, մի Խըռ էլ չպարի .... Պարեցինք, երգեցինք, լիքը– լիքը  բանաստեղծություն արտասանեցինք, ու եկավ սպասված պահը, երբ պետք է փորձարկեինք կրթահամալիրում պատրաստված դահուկներն ու սահնակները: Եվ, ասեմ, արդյունքները սպասելիքներին գերազանցեցին: Աննմա՜ն էր …. Ձյուն, ձմեռ, արգելոց, սահնակ, դահուկ ու մի խումբ սեբաստացիներ, դե՛, պատկերացրե՛ք ….Ձների մեջ վերջնական թավալ գալուց ու թրջվելուց հետո իրար գլխի հավաքվեցինք: Ուղևորվում ենք Ջրվեժի Սբ.Կաթողիկե եկեղեցի: Էսպիսի  բան տեսե՞լ էիք, մեր՝ արշավականների արշավել շատ սիրող խումբը հաստատ չէր տեսել. Գնացինք, հասանք եկեղեցու բակ ու եկեղեցի չմտանք: Ինչո՞ւ, կհարցնեք:  Պատմեմ: Այնքան  ոգևորվեցինք, երբ եկեղեցու բակ չհասած՝ մեքենայի միջից տեսանք բակում նոր-նոր սկսվող  միջոցառում-հավաքույթ-մրցանակաբաշխություն-մրցույթը  Բարեկենդանի տոնի կապակցությամբ: Խառնվեցի՜նք, անմիջապես խառնվեցինք մեր սեբաստացիական բնավորության համաձայն: Խաղ էին խաղում, երբ զարմացած ու ուրախ հայացքները մեզ վրա հառեցին: Արժանացանք ջերմ ու սիրալիր ընդունելության: Խաղն ավարտելուց հետո միանգամից անցանք պարելու: Էջմիածնի, Փոփուռի, Ծաղկաձորի …. Պարեցինք ու պարեցինք: Հանկարծ եկավ մրցանակաբաշխության պահը, ու ո՛չ, ավել, ո՛չ, պակաս, ամենաաշխույժի անվանակարգը տրվեց մեզ՝ Երևանի Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիրի սովորողներիս: Այո՛, հենց այսպես էլ հայտարարեցին (ինձ լավ զգացի այնքան , որքան վերջին օրերիս վարկանիշավորման աղյուսակում  առաջին տեղում լինելու ժամանակ): Մի մրցանակ էր, էդ էլ ստացանք, էլ մնում ենք՝ ի՞նչ անենք: Անակնկալ հանդիպումն ավարտեցինք մեր ազգային «Յարխուշտայով»: Նստեցինք մեքենան, մի քանի կիլոմետր հեռացանք եկեղեցուց ու տպավորություններով կիսվելուց հետո միայն հասկացանք, որ եկեղեցի չենք մտել: Բա՞, էդպես էլ է լինում: Երևի ոչ մի ճամփորդության ավարտին այսքան չէի սպասել, որ տուն մտնելուն պես մտքերս շարադրեի: Հասանք, գրեցի, կիսվեցի: Սա էլ էսպես. մենք մեզ Չարենցյան մի ամբո՜ղջ օր պարգևեցինք….